فیلم اول: هفت ( Se7en)

 با جنایت شروع می کنیم!

سلام بر دوستان قدیم و جدید و غیره و ذلک. 

ظاهرن دعوت کرگدن و نظرسنجیش جواب داده و شمار دوستانی که علاقه مندن بحث های سینمایی رو شروع کنیم کم نیست. ضمن تشکر از همه ی دوستان که از راه های دور و نزدیک قبول زحمت کردن، کار بررسی فیلم ها رو شروع می کنیم. 

از اونجایی که بالاخره متوجه نشدیم از کجا و کدوم فیلم باید شروع کنیم، به عقل ناقص خودمون اعتماد می کنیم و از برآیند نظرات دوستان توی وبلاگ کرگدن و همین وبلاگ  نتیجه می گیریم که می تونیم از فیلم هفت شروع کنیم. چون که هم کرگدن گفته هم خدا راضی باشه "‌این تیکه رو به لهجه ی کرگدن(دامت برکاته) نگاشتیم"  

----------------------------------------------------------------------------------  

اما رویه ی ما در این وبلاگ تا اطلاع ثانوی بر این خواهد بود که ;  

1- برای شروع بحث درباره ی هر فیلم ، اطلاعات عمومی فیلم از قبیل اسم تهیه کننده ،کارگردان،فیلمنامه نویس، بازیگران و سایر عوامل مهم فیلم ، همچنین جوایز و سال تولید رو از یک سایت مرجع با ذکر منبع و ماخذ برای دوستان جمع آوری می کنیم. 

2- من هم به عنوان گرداننده ی وبلاگ خودم رو موظف می کنم که علاوه بر نوشتن یادداشت کوتاهی برای هر فیلم ،برآیند نظرات دوستان رو در پایان هر روز به صورت خلاصه از قسمت کامنت ها به متن هر پست منتقل کنم تا نهایتا بتونیم از هر زاویه ای و با هر دیگاهی که داریم چیزای جدیدی از همدیگه درباره ی اون فیلم یاد بگیریم. 

3- از همین اول از دوستان می خوام که از اون مدل بحث هایی که توی وبلاگ سید عباس موسوی راه انداخته بودن خودداری کنن. اختلاف نظر طبیعی و حتی مفیده  اما تعصب کور و جار و جنجال، مخصوصا توی این جور بحثا بی فایده و غیر ضروریه. چون هم موضوع بحث هنری و لطیفه هَمَم اینکه اینجا خانواده نشسته...! 

4- از دوستان خواهش می کنم که جهت غافلگیری اموات هم که شده نظراتشون رو بنویسن و اگر ما حرف نامربوطی زدیم به جای اینکه سر تکون بدن و غر غر کنن و پنجره رو ببندن ، یه دو خط بنویسن که مثلا آقای راشومون یا جناب کرگدن، اینجا منظور کارگردان این بوده نه اون که شما می گین. هر چند کرگدن نه می دونه این چیه و نه اون که کارگردان گفته ! فعلن زیاده عرضی نیست.  

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

     هفت Se7en   

                                      

           شناسنامه هفت در ویکی پدیا:               

کارگردان	دیوید فینچر
تهیه‌کننده	آرنولد کوپرسون
نویسنده	آندرو کوین والکر
بازیگران	براد پیت مورگان فریمن کوین اسپیسی گوینت پالترو

                                                              

موسیقی	اوتاکی
فیلمبرداری	داریوش خنجی
تدوین	ریچارد فرانسیس بروس
توزیع‌کننده	نیولاین سینما
انتشار	۲۲ سپتامبر ۱۹۹۵ (آمریکا)
مدت	۱۲۷ دقیقه
زبان	انگلیسی
کشور	ایالات متحده آمریکا
بودجه	۳۰ میلیون دلار[۱]
فروش	۳۲۷٬۳۱۱٬۸۵۹[۲]

هفت (se7en) نام فیلمی است در ژانر وحشت، محصول سال ۱۹۹۵ کمپانی آمریکایی نیو لاین سینما.

 خلاصه داستان:

 : هشدار! آنچه در زیر می‌آید ممکن است قضیه یا پایان ماجرا رابرای دوستانی که فیلم را ندیده اند لو دهد!

کارآگاه میلز پرونده‌ای مربوط به قتل‌های زنجیره‌ای از کاراگاه سامرست گرفته است که اساس این قتل‌ها هفت گناه کبیره‌ای است که در متون مسیحی از آن یاد شده است و طبقات جهنم بر اساس آن است .

 گونه:جنایی، داستانی، وحشت 

------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------  

 

یادداشت ِ راشومون:  

آنگونه که سایت ویکی پدیا می گوید فیلم در نظر سنجی ها بین 50 فیلم برتر تاریخ قرار گرفته است. ما با اینکه این آمارها کاری نداریم. چیزی که از نظر من مهم ترین نکته درباره ی فیلم هفت و فیلم هایی از این دست،به حساب می آید این است که; 

 اولا این فیلم ها نقطه های عطفی در تاریخ سینما به شمار می روند. به طوری که می توانیم مثلا ژانر معمای جنایی را به فیلم های قبل از هفت و بعد از هفت تقسیم کنیم. یک زمانی فیلم محله ی چینی ها در اشلی  بزرگتر این کار را کرده بود. اما این کار چیست؟ کار بزرگ هفت این است که می آید و با خود تعریف جدیدی از خیر و شر ارائه می دهد. ما با براد پیت همذات پنداری می کنیم اما مگر می توانیم شخصیت  کوین اسپیسی را تحسین نکنیم. او باهوش ،قدرتمند،نفرت انگیز و در عین حال جذاب است. بینندگان سینما در سر تا سر جهان وقتی جبهه ی شر را آنقدر قدرتمند و  با انگیزه می بینند به خودشان می گویند : ((بیچاره براد پیت!)) آن وقت می چسبند به صندلی هایشان تا ببینند در نهایت چه بلایی قرار است بر سر قهرمانشان بیاید. قهرمان جبهه ی خیر داستان، البته! حالا بهتر است سراغ نکته ی بعدی برویم. 

ثانیا این واقعیت دارد که سینما هر از گاهی به دام فیلمساز هایی می افتد که به بهانه ی اهمیت دادن به نظر مردم، آنها را بی عقل و کور و کر و سطحی تصور می کنند.  کدام فیلمسازها؟ همان ها که مصاحبه با خون آشام را می سازند و تام کروز را خراب می کنند. تام کروزی که همان تام کروز چشمان کاملا بسته است با این تفاوت که در چنبره ی یک شخصیت مزخرف گرفتار شده و بیشتر از دو ساعت روی اعصاب خودش و بیننده ها راه می رود. در چنین مواقعی فیلم هایی مثل هفت می آیند و ما را از دست این فیلمسازهای دیوانه نجات می دهند. هفت می آید و به شعور مخاطب احترام می گذارد. او را باهوش تصور می کند و مزدش را از مخاطب می گیرد. کدام مزد؟ کدامیک از ما حاضر بود برای لحظه ای از مقابل پرده یا تلویزیون تکان بخورد وقتی که آن بسته وسط آن تیرهای چراغ برق به دست براد پیت می رسید. و این دستمزد کمی نیست. 

ثالثا پایان های دو پهلو برای هر فیلمی یک قدرت بزرگ به شمار می رود. زمانی که تو حاضر نیستی در آن لحظه نه جای قهرمان باشی و نه جای ضد قهرمان. تو دوست نداری به جای کوین اسپیسی به دادگاه بروی . همانطور که دوست نداری یک عمر با حسرت از دست دادن همسرت و احتمالا عذاب وجدان به جای براد پیت زندگی کنی. معلوم نیست برنده کیست اما فیلم تمام شده است و باید از سینما یا از خانه بروی بیرون که مغزت هوایی بخورد و این همه خون را باد با خود ببرد که شب راحت بخوابی. 

هفت پر است از این دو پهلویی ها و این یعنی قدرت و محبوبیت جهانی برای فیلمی که پا جای پای محله ی چینی ها می گذارد. شاید بعدن درباره محله ی چینی ها هم نوشتم.  

رابعا اگر بخواهم از این نکته های ریز و درشت مخصوصا از فیلمنامه ی هفت یاد کنم احتمالا به صد ها نکته خواهد رسید و من تا خامسا بیشتر بلد نیستم عربی بشمارم! 

خامسا این ماموریت را می دهیم به بقیه ی دوستان که مثل دوی امدادی بقیه ی راه را بروند و بدوند. منتظرم که از همه یاد بگیرم. این که از هم یاد بگیریم مهم ترین هدف من از راه اندازی این وبلاگ است. بقیه را از نظر های هر چند کوتاهتان محروم نکنید. قرار نیست اینجا فقط من حرف بزنم. 

                                  به شدت منتظریم!   

 کامنتهای برگزیده رو توی ادامه ی مطلب همین پست اضافه می کنیم!

چراغ های خوانندگان :

 چراغ اول: 

محمد رضا نیرو از وبلاگ نهانجا قدم رنجه کردن و یه یادداشت کوتاه اما پر مغز برامون گذاشتن: 

دو قطب متضاد :

براد پیت و  کوین استیسی دو قطب متضاد فیلمند که یکی پاسدار بی چون و چرای قانون(بخوانید مدنیت دین زدوده ی مدرن) و دیگری یک بنیادگرای ضد مدرن که بر اساس آیات کتاب مقدس و طبقات دوزخ دانته انسانهای گناهکار مدرن را روشمندانه سلاخی می کند. اما این فقط ظاهر قضیه است. اینکه دنیای بی ایمان ما و ایمان دنیایی شده ی ما با انکار سبعیت نهفته در کنه وجود انسان عرصه ی ظهور چنین آدمکشان بی رحمی است که در آرامش کامل قربانیانشان را تکه پاره می کنند نشان از  گفتمانی نفی  شده دارد که سرکوب خویش را با نفی متقابل زندگی مدرن پاسخ می دهد و با تاسی از عددی مقدس‌، نقشه ای اسطوره ای برای این نفی طرح می ریزد. قهرمان فیلم اما به نظر من پلیسی است که مورگان فریمن نقشش را بازی می کند. اگرچه فیلم از کلیشه ی دو همکار پلیس با دو خلق و بینش متضاد( یکی عجول و سطحی اما جسور و دیگری عمیق و آرام و باتجربه بسیار) استفاده می کند اما این فریمن  و شخصیت پیچیده ی اوست که به راز شیوه قتلها پی می برد و انگیزه ی قاتل را درک می کند. نگاه خسته و غمگین و نافذ او در کنار تجربه ی دیرینش از مواجه با جنایات بسیار از او انسانی چند لایه می سازد که اورا فراتر از یک مامور معذور قانون می نشاند. اصلا تمام عمق فیلم برمی گردد به نوع شخصیت پردازی او چرا که فیلم از زاویه ی دید او روایت می شود و همدلی و نفرت همزمان ما با قاتل وامدار درک فریمن از رفتار قاتل است. فینچر شخصیتی را با کمک فریمن پرداخته که نفرت و تحسین و درک یک جنایتکار ویژه را یکجا از زاویه ی دید او به تماشاگر منتقل می کند و با این همه هنوز با حیرت و تاسف به ماجرا نگاه می کند.   

 ----------------------------------------------------------------------------------------------------

چراغ دوم:   

کارمااز وبلاگ کارما قدم رنجه کردن و راجع به فینچر و ... نوشتن: 

هفت گناه اصلی:

برای شروع بهتره که با پس زمینه فعالیت های کارگردان و پردازش فیلمنامه شروع کنیم.
شاید جالب باشه که بدونید دیوید فینچر فعالیت هنری خودش رو از سن 18 سالگی با ساخت آگهی های بازرگانی تلویزیونی (نایک، کوکا کولا، هاینکن، لی وایز و پپسی) شروع کرد. اما پس از مدت اندکی تصمیم به ساخت ویدئو کلیپ گرفت. فینچر کارگردانی کلیپ هایی برای مدونا، استینگ، مایکل جکسون، جورج مایکل و بیلی آیدل را به عهده داشت.
ساخت فیلم هفت موفقیت بزرگی بود برای فینچر که نقطه ی عطفی در تاریخ کارگردانی او به حساب می آید(1995). فینچر می گوید:"من نمی دانم که چطور باید یک فیلم سرگرم کننده ساخت، همیشه فیلم هایی برای من جذاب هستند که همراه با ترس باشند. من به مدرسه فیلم سازی نرفتم ولی همیشه افکار پلیدی دارم که شما هرگز نمی توانید تصور کنید. فلسفه ی ساخت فیلم برای من همواره دنبال کردن دو راه بوده است. راه اول -راه کوبریک-، جایی که به کوچه ی بن بستی با چهارتا لات آدم کش و مست می رسی. راه دوم –راه اسپیلبرگ-، جایی که تو ناگهان پرتاب می شوی وسط یک صحنه ی اکشن و باید جون خودت رو نجات بدی."
و اما فیلم هفت در ژانر جنایی، به روشی بسیار ظریف گناهان هفتگانه را به تصویر می کشد. گناهان کبیره را در آغاز مسیحیت، راهبی یونانی به نام "اواگریو دپونتو" تدوین کرد تا تمایلات منفی غریزی انسان را تعریف کند (عجیب است که در فهرست اواگریو، سنگین ترین گناه شکم پرستی است...). ارتکاب هر کدام از این گناهان می توانست کار ما را به دوزخ بکشاند. در قرن 16 پاپ گریگوری اولین تغییرات را در فهرست این گناهان ایجادکرد؛ "حسد" را به فهرست اضافه کرد، اما "غرور" و "بطالت" را با هم ادغام کرد. در قرن 17 این فهرست را دوباره نوشتند و در فهرست جدید، "اندوه" دیگر گناه محسوب نمی شد و جایش را به "تنبلی" داد. گناهان هفتگانه درحال حاضر (ممکن است دوباره کشیشی نظریه را عوض کند!!!) عبارتند از: شهوت (Lust) – حسد (Envy) – شکم پرستی (Gluttony) – غرور (Vanity) – تنبلی (Sloth) – خشم (Wrath) و طمع (Avarice)
در پایان مایلم توجه شما را به این نکته جلب کنم که تعریف کلیسای کاتولیک از گناهان هفتگانه کاملاً مغایر با فرمان نخست، ششم، نهم و دهم از ده فرمان موسی می باشد (بد نیست ده فرمان کیشلوفسکی رو ببینید).
قسمت بیوگرافی فینچر؛ ترجمه از انگلیسی-ویکیپدیا  

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

چراغ سوم: 

نوا از وبلاگ نیمه غایب قدم رنجه کردن و یادداشت خوبی گذاشتن:

فیلمنامه پیچیده ، فیلمبردار ایرانی!

((چندتا نکته راجع به این فیلم هست که باید گفته بشه

1-فینچر علاقه زیادی به پیچیدگی در فیلمنامه هاش داره.این مورد رو میشه از فیلم های قبلیش مثل بازی و فیلمهای بعد از هفت مثل باشگاه مشت زنی،اتاق امن،زودیاک فهمید. بطوریکه فیلم نامه باشگاه مشتزنی رو بعنوان پیچیده ترین فیلم نامه دهه می دونن. فیلم های فینچر با دو شخصیت پیش میرن.
نکات زیادی راجع به اون هست که احساس میکنم همینا بسه تا بشه فهمید که او بسیار باهوشه.
2-فیلم برداری فیلم به عهده داریوش خندجی هست.بعد از این فیلم بود که کارهای او با اقبال زیاد و مخصوصا از جانب مل گیبسن روبروشد. اگر فیلمهای شجاع دل و میهن پرست رو دیده باشین.در حین فیلم بیننده بشدت با کاراکتر اصلی فیلم که هر دو هم مل گیبسن هستن همسو میشه و به قول معروف همزادپنداری میکنه.مخصوصا که این حس در زمان نبرد های هردو شخصیت بشدت اوج میگیره.اما درفیلمهای مصائب مسیح و آخرزمان(باز هم از مل گیبسن)این حس بدون نبرد هم ایجاد میشه،مصداق این حرفم میتونه صحنه های گریز از فیلم آخرزمان یا به صلیب کشیدن مسیح در مصائب مسیح باشه. اینجاست که نقش خندجی بارز میشه. به وضوح معلومه که خندجی به گیبسن نشان داد که بدون کشتن هم میشه تماشاگر رو جلوه فیلم میخکوب کرد و بعد از فیلم هفت بود که خندجی،فیلم بردار محبوب گیبسن شد و در آخرزمان و مصائب مسیح باهم همکاری کردن.
3-نکات فنی هم زیادن که فقط مختصر اشاره می کنم...اگر دوستان خواستن باز اضافه خواهم کرد
توجه کنید که فیلم،هیچ نمای روشنی غیر از سکانس پایانی نداره.درواقع شما همیشه چهره بارانی و سیاه شهر رو می بینین و بنظر من مظهر دنیای کنون ما هست.
پیت،فریمن،پالترو و اسپیسی همگی نماد هایی از افراد مختلفن.
فریمن،فردی که با سیاهی جامعه خودش کنار اومده و حالا درحال خداحافظی با دنیای کاریه کثیف دور و برشه.
پالترو،فردی ساده که همیشه سعی میکنه با اتفاقات اطرافش کنار بیاد و با دنیای اطرافش زندگی کنه.
پیت که شخصیتش سمبلی شد تا بعد از هفت،قهرمانهای خیلی فیلم هارو مثل او،پلیسی خسته و باهوش و عصبی نشون بدن.
اسپیسی:کاراکتری که ظرفیت این دنیا رو نداره و دچار فوران میشه.البته  از نظر روانشناسی،افرادی که قتلهای زنجیره ای رو انجام میدن،نمیشه دیوانه نامید،بلکه افرادی بسیار باهوشند که تنها به یک محرک نیاز دارند تا منفجر بشن.اگه توجه کنید،اسپیسی در آخر فیلم هم اشاره می کنه که آرزوی عادی بودن رو داشته.

فک میکنم همینا بس باشه تا ببینیم دوستان چی میگن.امیدوارم که از حوصله خارج نباشه و مفید باشه))

----------------------------------------------------------------------------------------------------

چراغ چهارم:

حمید باقرلو داداش کرگدن با هفت زیاد میونه ی خوبی نداره ظاهرن اما با فینچر چرا:

فیلمی بد از کارگردانی خوب

دلیل زیاد دارم برای اینکه از این فیلم {هفت}خوشم نیاد که در ادامه توضیح میدم...چون این وبلاگ ازاده بذار نظر واقعیم رو بگم....هفت فیلم بدی نیست ولی انقدر که بزرگنمایی شده هم خوب نیست...قاتل زنجیرهای این فیلم برخلاف ظاهرش انقدر پر نبود واینطور به نظر میرسید که این گناهای هفتگانه رو جور کرده تا قتلاشو توجیه کنه.....فضای سیاه فیلم خیلی تو ذوق میزد و بعضی صحنه های دل وردهایش جدا تا حد اسلشرهای بی سروته پایینش میاره....اون قضیه هفت گناه کبیره هم که از اساس مورد داره و به  نظرم اکثر این هفت گناه که بچه ها هم بالاتر گفتن اساس ذات انسان بودنه و این فیلم به ذات مقدس شهوت پرستی و تنبلی و غرور و خشم توهین کرده و همین الان باید عذر خواهی کنه!.....البته منکر این نمیشم که دقایق پایانی فیلم فوق محشر بود و خداییش تو که طرفدار فیلمی اگه اون پایان بندی نبود میتونستی 90 دقیقه تحملش کنی!؟(حالا خوبه واسه زبون نفهمایی مثل من تایم فیلم رو نوشتی!اصلاح میکنم به 127 دقیقه!)البته  همیشه ادما از پیچیدگی چیزایی که نمیشناسن خوششون میاد و چون جنایت نا معقول این فیلم رو کسی نمیتونه درک کنه در هاله ای از تحسین گم میشه و همین میشه که کارگردانی که میتو نه فایت کلاب بسازه میره و به یاد هفت زودیاک میسازه...))

----------------------------------------------------------------------------------------------------

چراغ پنجم:

حامد از وبلاگ از نفس افتاده  که به قول دوستان از اون حرفه ای های ماجرای فیلم و فیلم بینی به شمار میاد برامون اینطور  نوشته :

دوبله به یاد ماندنی :

((می خواستم  راجع به خود فیلم صحبت کنم اما چون  راجع به  فیلم وکارگردان  صحبت شده  بد نیست منم راجع به دوبله ی عالی اون صحبت کنم .

سه گوینده ی اصلی فیلم ناصر طهماسب ( کویین اسپیسی ) - جلال مقامی ( برادپیت  ) -منوچهر اسماعیلی ( مورگان فریمن  ) هستند که جای شخصیت های اصلی فیلم صحبت کردند
در اینجا می خواهم فقط راجع به ناصر طهماسب گوینده ی با سابقه که همه با صدای گرم و بی نظیرش آشنا هستند صجبت کنم که به جز فیلم هفت در فیلمهای مظنونین همیشگی و گلن گری گلن راس هم جای کوین اسپیسی صحبت کرده بود و البته از دیگر کارهای مهمش میشه به گویندگی به جای جک نیکلسن در فیلمهای محله چینی ها ، دیوانه ای از قفس پرید، تلالو و قول اشاره کرد . طهماسب با صدای گیرای خودش لذت دیدن فیلم را دوچندان می کند . کسانی که فیلم را به صورت دوبله دیده اند حتمن متوجه ی هنرنمایی طهامسب شدند که با مهارت خاصی صدایش را به اسپیسی نزدیک می کند و با فراز و فرودهای به موقع اش  به خوبی ما را با شخصیت مرموز کوین اسپیسی آشنا می کند و برای نشان دادن حالات روانی اسپیسی به لحن اش خونسردی خاصی می بخشد .

صدای طهماسب چنان با بازی اسپیسی یکی شده است که جدایی آنها از هم محال به نظر می رسد  آنچنان که بعد از شنیدن چند جمله از طهامسب فراموش می کنیم که فیلمی دوبله شده را تماشا می کنیم  و خیلی سریع قبول می کنیم که این صدای واقعی اسپیسی است . از صحنه های خوب فیلم  (  از لحاظ دوبله  )می توانیم به صحنه ای اشاره کنیم که اسپیسی با لباس و دستان خونی به اداره پلیس می آید و صدای طهماسب را می شنویم که با آرامش و خونسردی دیوانه کننده ای جای اسپیسی صحبت می کند و متوجه می شویم که قصد تسلیم خودش را دارد. یک دیگر از صحنه ها ، صحنه ی مکالمه ی اسپیسی ، برد پیت و مورگان فریمن در ماشین هست که اتفاقن دیالوگ های جذابی رد و بدل میشود  و در اینجا هم شاهد هنرنمایی طهماسب هستیم . در واقع می شود گفت  تمام آن چیزی که کوین اسپیسی با چشم ، میمیک صورت و خونسردی اش سعی می کند خودش را یک قاتل روانی زنجیره ای نشان بدهد  ( و چقدر هم عالی این کار را می کند ) ناصر طهماسب  تنها با  صدای گرم و دوست داشتنی اش انجام می دهد آنچنان که از او متنفر می شوید و اگر شما هم جای برد پیت بودید چاره ای جز کشتن اسپیسی جلوی خودتون نمی دیدید  ! ))

راشومون منتظر روشن شدن چراغ بعدی است.